...Όποιος ρίχνει φόλες σε αδέσποτα γατιά (ή σκυλιά), λέγεται φονιάς, είναι φονιάς, κι ας μην τον πιάσει ποτέ η Αστυνομία και ας μην τιμωρηθεί απ' τον νόμο.
Αυτός ο φονιάς όμως, ζει ανάμεσά μας κι αν μπορούσε με τον τρόπο της φόλας, άνετα θα σκότωνε και πολλούς ανθρώπους που δεν συμπαθεί, για όποιους λόγους.
Το βέβαιο για μένα είναι, πως έχει εξασφαλίσει προ πολλού, μια καυτή θέση στην κόλαση.
...Στην εδώ ζωή, μπορεί να χαμογελάει, να χαίρεται και να καλοπερνάει. έως ότου... τον πιάσουν!
Δε μπορεί! Κάποτε θα γίνει κι αυτό!
...Δεν έκλεισα μάτι χθες βράδυ, έκλαψα κιόλας, θρήνησα, γιατί προσπαθήσαμε οικογενειακώς, να επιζήσει μια γατομάνα μέσ' τα κρύα του χειμώνα και τις βροχές.
Είχε έξι, τις έμειναν τρία, μέχρι χθες... που έμεινε μόνη της η μάνα.
Είχαν μεγαλώσει, άνετα θα επιβίωναν το καλοκαίρι, χωρίς να "ενοχλούν" την γειτονιά.
...Όμως, χθες το ένα βρέθηκε πεθαμένο στον κήπο γείτονα. Τα άλλα δυο, δεν τα βρήκαμε...
Γενικώς, δεν ακούγεται νιαούρισμα στην γειτονιά, εδώ και μέρες.
...Ακούγονταν γατοκαυγάδες την νύχτα, κι αν και οι περισσότεροι γελάνε γι' αυτό, εμένα η καρδιά μου σφιγγόταν, γιατί το θεωρούσα βιασμό.
Υπήρχαν κι άλλες, αδέσποτες, μεγαλύτερες σε ηλικία.
Ήξεραν να αυτοπροστατεύονται, αρκεί να τους έδινες τροφή και νερό.
Τώρα;
Σιγή.
Τώρα, μπορώ κι εγώ, να πετάξω τα κουτιά που είχα στην σκάλα μου, να ξαναπάω τις γλάστρες μου στο άλλο μου μπαλκόνι, που σκάλιζαν για τις ανάγκες τους, κι έπρεπε να μαζεύω χώματα συχνά.
Κι η δική μου γάτα πια, θα μπορέσει να ξαναβγεί στο άλλο μπαλκόνι, θα ξανακατέβει στον κήπο μας, χωρίς να της επιτεθούν οι αδέσποτες, γιατί τον θεώρησαν κήπο δικό τους, εφόσον έβρισκαν ασφάλεια, θα χαρεί ή καλύτερα, δεν θα κινδυνεύει πια η Ελπίδα μου απ' τις αδέσποτες που της έτριζαν ... τα νύχια, κι έτρεμε απ' τον φόβο της, ωστόσο, πάντα παρούσα στις εξόδους της, έκανα τον τροχονόμο, εφόσον δεν στάθηκε δυνατόν να γίνουν φίλες...
Φυσική άμυνα οι αδέσποτες, κεκτημένα δικαιώματα η δεσπομένη, νόμοι της φύσης ή της ζωής, δεν είναι άνθρωποι, να τα καταλάβουν όλα, όσο κι αν τους τα εξηγείς.
Ναι, θα χαρεί η Ελπίδα μου, χωρίς να ξέρει που οφείλεται η χαρά της... που θα ξαναβγεί να μυρίσει τα χορτάρια και να πατήσει χώμα, γη, ότι στερείται.
Θα χαρούν και οι γειτόνισσες, οι καθαρές, που θα απλώσουν πάλι τα ωραία τους τραπεζομάντηλα, που θ' ανοίξουν ξανά τις αναπαυτικές πολυθρόνες τους και θα χαίρονται τις αυλές τους, χωρίς γατοτρίχες και μικρόβια, έχουν και παιδιά κι εγγόνια.
Έρχεται η Άνοιξη, έπρεπε οι φόλες να πέσουν εγκαίρως, να μην αναγκάζονται σε διπλές δουλειές.
Δίκιο έχουν οι νοικοκυρές κι οι νοικοκύρηδες, δε λέω όχι.
Θα πρέπει να είσαι τεμπέλης ή αναίσθητος, για να πεις: ναι!
Κι εγώ έχω παιδιά κι εγγόνια. Κι εγώ ήθελα και θέλω τα στρωμένα μου και τα ωραία μου. Κι εγώ ήθελα την σκάλα μου να λάμπει, μα μ' έπιανε συγκίνηση, όταν έβλεπα γατοπατημασιές... που οδηγούσαν στο δικό μου "καταφύγιο", από μπόρες κι από κακόψυχους.
...Στην αρχή, έλιωσα κι εγώ σφουγγαρίστρες, μάλωσα κι εγώ την γατομάνα, μα σαν έπιασαν τα κρύα, ξέχασα πως το σπίτι μου έχει σκάλα και μπαλκόνι.
Ξημέρωσε.
Ούτε τα πουλιά δεν κελαηδούν, σήμερα.
Πενθούν.
Ξέρουν πως το ποιο αδικημένο ίσως ζώο, στην ανθρώπινη κοινωνία, είναι οι γάτες.
Ούτε ο Δήμος νοιάζεται γι' αυτές, γιατί "πολλαπλασιάζονται γρήγορα" λέει και δεν συμφέρει.
Δεν αποκλείεται, εκτός απ' τον μανάβη ή τον παλιατζή (κ.λ.π.), ν' ακούσω μια μέρα απ' τα μεγάφωνα:
"Σήμερα ρίχνουμε φόλες για τ' αδέσποτα. Προσέχετε τα παιδιά σας! μην τις φάνε κατά λάθος..."
Αλήθεια, φονιά ή φονιάδες!
Εσείς έχετε παιδιά ή εγγόνια;
Κοιμήθηκες ήσυχος και ξένοιαστος χθες το βράδυ, κύριος;
Δεν το έχω ξαναπεί, ξανανιώσει ή ξαναγράψει, μα σε ΜΙΣΩ, όποιος κι αν είσαι!
...Και απευθύνομαι σε άντρα, γιατί οι γυναίκες είναι και μάνες, αν και στις άρρωστες μέρες μας, υπάρχουν και Μήδειες ... δυστυχώς!
Ντροπή και Αίσχος, στην γειτονιά της Νέας Ιωνίας Βόλου, οικισμός προς Φυτόκο...
***
***
Αυτός ο φονιάς όμως, ζει ανάμεσά μας κι αν μπορούσε με τον τρόπο της φόλας, άνετα θα σκότωνε και πολλούς ανθρώπους που δεν συμπαθεί, για όποιους λόγους.
Το βέβαιο για μένα είναι, πως έχει εξασφαλίσει προ πολλού, μια καυτή θέση στην κόλαση.
...Στην εδώ ζωή, μπορεί να χαμογελάει, να χαίρεται και να καλοπερνάει. έως ότου... τον πιάσουν!
Δε μπορεί! Κάποτε θα γίνει κι αυτό!
...Δεν έκλεισα μάτι χθες βράδυ, έκλαψα κιόλας, θρήνησα, γιατί προσπαθήσαμε οικογενειακώς, να επιζήσει μια γατομάνα μέσ' τα κρύα του χειμώνα και τις βροχές.
Είχε έξι, τις έμειναν τρία, μέχρι χθες... που έμεινε μόνη της η μάνα.
Είχαν μεγαλώσει, άνετα θα επιβίωναν το καλοκαίρι, χωρίς να "ενοχλούν" την γειτονιά.
...Όμως, χθες το ένα βρέθηκε πεθαμένο στον κήπο γείτονα. Τα άλλα δυο, δεν τα βρήκαμε...
Γενικώς, δεν ακούγεται νιαούρισμα στην γειτονιά, εδώ και μέρες.
...Ακούγονταν γατοκαυγάδες την νύχτα, κι αν και οι περισσότεροι γελάνε γι' αυτό, εμένα η καρδιά μου σφιγγόταν, γιατί το θεωρούσα βιασμό.
Υπήρχαν κι άλλες, αδέσποτες, μεγαλύτερες σε ηλικία.
Ήξεραν να αυτοπροστατεύονται, αρκεί να τους έδινες τροφή και νερό.
Τώρα;
Σιγή.
Τώρα, μπορώ κι εγώ, να πετάξω τα κουτιά που είχα στην σκάλα μου, να ξαναπάω τις γλάστρες μου στο άλλο μου μπαλκόνι, που σκάλιζαν για τις ανάγκες τους, κι έπρεπε να μαζεύω χώματα συχνά.
Κι η δική μου γάτα πια, θα μπορέσει να ξαναβγεί στο άλλο μπαλκόνι, θα ξανακατέβει στον κήπο μας, χωρίς να της επιτεθούν οι αδέσποτες, γιατί τον θεώρησαν κήπο δικό τους, εφόσον έβρισκαν ασφάλεια, θα χαρεί ή καλύτερα, δεν θα κινδυνεύει πια η Ελπίδα μου απ' τις αδέσποτες που της έτριζαν ... τα νύχια, κι έτρεμε απ' τον φόβο της, ωστόσο, πάντα παρούσα στις εξόδους της, έκανα τον τροχονόμο, εφόσον δεν στάθηκε δυνατόν να γίνουν φίλες...
Φυσική άμυνα οι αδέσποτες, κεκτημένα δικαιώματα η δεσπομένη, νόμοι της φύσης ή της ζωής, δεν είναι άνθρωποι, να τα καταλάβουν όλα, όσο κι αν τους τα εξηγείς.
Ναι, θα χαρεί η Ελπίδα μου, χωρίς να ξέρει που οφείλεται η χαρά της... που θα ξαναβγεί να μυρίσει τα χορτάρια και να πατήσει χώμα, γη, ότι στερείται.
Θα χαρούν και οι γειτόνισσες, οι καθαρές, που θα απλώσουν πάλι τα ωραία τους τραπεζομάντηλα, που θ' ανοίξουν ξανά τις αναπαυτικές πολυθρόνες τους και θα χαίρονται τις αυλές τους, χωρίς γατοτρίχες και μικρόβια, έχουν και παιδιά κι εγγόνια.
Έρχεται η Άνοιξη, έπρεπε οι φόλες να πέσουν εγκαίρως, να μην αναγκάζονται σε διπλές δουλειές.
Δίκιο έχουν οι νοικοκυρές κι οι νοικοκύρηδες, δε λέω όχι.
Θα πρέπει να είσαι τεμπέλης ή αναίσθητος, για να πεις: ναι!
Κι εγώ έχω παιδιά κι εγγόνια. Κι εγώ ήθελα και θέλω τα στρωμένα μου και τα ωραία μου. Κι εγώ ήθελα την σκάλα μου να λάμπει, μα μ' έπιανε συγκίνηση, όταν έβλεπα γατοπατημασιές... που οδηγούσαν στο δικό μου "καταφύγιο", από μπόρες κι από κακόψυχους.
...Στην αρχή, έλιωσα κι εγώ σφουγγαρίστρες, μάλωσα κι εγώ την γατομάνα, μα σαν έπιασαν τα κρύα, ξέχασα πως το σπίτι μου έχει σκάλα και μπαλκόνι.
Ξημέρωσε.
Ούτε τα πουλιά δεν κελαηδούν, σήμερα.
Πενθούν.
Ξέρουν πως το ποιο αδικημένο ίσως ζώο, στην ανθρώπινη κοινωνία, είναι οι γάτες.
Ούτε ο Δήμος νοιάζεται γι' αυτές, γιατί "πολλαπλασιάζονται γρήγορα" λέει και δεν συμφέρει.
Δεν αποκλείεται, εκτός απ' τον μανάβη ή τον παλιατζή (κ.λ.π.), ν' ακούσω μια μέρα απ' τα μεγάφωνα:
"Σήμερα ρίχνουμε φόλες για τ' αδέσποτα. Προσέχετε τα παιδιά σας! μην τις φάνε κατά λάθος..."
Αλήθεια, φονιά ή φονιάδες!
Εσείς έχετε παιδιά ή εγγόνια;
Κοιμήθηκες ήσυχος και ξένοιαστος χθες το βράδυ, κύριος;
Δεν το έχω ξαναπεί, ξανανιώσει ή ξαναγράψει, μα σε ΜΙΣΩ, όποιος κι αν είσαι!
...Και απευθύνομαι σε άντρα, γιατί οι γυναίκες είναι και μάνες, αν και στις άρρωστες μέρες μας, υπάρχουν και Μήδειες ... δυστυχώς!
Ντροπή και Αίσχος, στην γειτονιά της Νέας Ιωνίας Βόλου, οικισμός προς Φυτόκο...
***
Φρίκη στον Περιφερειακό-Θανάτωσαν με φόλες πέντε γατάκια
Μπροστά σε ένα φρικτό θέμα βρέθηκαν το βράδυ της Πέμπτης, κάτοικοι στο ύψος του περιφερειακού. Πέντε γάτες θανατώθηκαν με φόλες.
Το περιστατικό σημειώθηκε σε περιοχή κοντά στον περιφερειακό του Βόλου, στον δρόμο που οδηγεί προς το Φυτόκο.
Κάτοικοι της περιοχής φρόντιζαν για καιρό τα πέντε γατάκια.
Το βράδυ της Πέμπτης τα αναζήτησαν για να τους δώσουν φαγητό αλλά αντίκρισαν το σοκαριστικό θέαμα με τις πέντε θανατωμένες ψυχές από φόλες.
***
1 σχόλιο:
Υπήρξε μια ένταση στην γειτονιά, εγώ απείχα, κουράστηκα να κάνω μαθήματα, τον λόγο πήραν από μόνοι τους οι άντρες.
Πιστεύω πως θα εισακουστούν καλύτερα και δεν θα ξαναέχουμε τέτοιο θέμα στην γειτονιά μας.
Η θλιμμένη γάτα μάνα, καθόταν σε ξένο πεζούλι και μου νιαούριξε...
Νέο κουτί, χωρίς αναμνήσεις που πονάνε, τροφή, νερό και απάγγειο, ξανά στην σκάλα μου.
...Κι η ζωή συνεχίζεται, περιμένοντας την άνοιξη...
Γενικώς και ειδικώς.
Κοντά είναι.
Υγ. Το "μισώ", διήρκησε μόνο την πρώτη μέρα.
Από κει και πέρα, "λυπάμαι" κάποιους ανθρώπους και σίγουρα αυτά και πολλά άλλα γατάκια...
Αυτά!
Δημοσίευση σχολίου