Καλό Ταξίδι στην αγαπημένη ποιήτρια Κική Δημουλά!

***

Ένα ποίημα της Κικής Δημουλά και πίνακες του Κωνσταντίνου Παρθένη

Κική Δημουλά, Στη φιλοξενία  και τοπία του Κωνσταντίνου Παρθένη

…Καθώς ο Αύγουστος εκπνέει, σκέφτηκα ένα ποίημα της Κικής Δημουλά, που συνειρμικά με οδήγησε σε πίνακες του Κωνσταντίνου Παρθένη με θέμα ελληνικά τοπία της εξοχής.

Κ. Παρθένη, Τοπίο. 1909-1912. Εθνική Πινακοθήκη. Αθήνα.

Κική Δημουλά, Στη φιλοξενία

Χτισμένο στις πλαγιές του μισοφέγγαρου το σπίτι.

Κρεμόταν το μπαλκόνι απ' την κληματαριά

βαρύ τσαμπί ονείρου που θα στρέξει

περί το τέλος του Αυγούστου και θα λείπω.

Στις σκαλωσιές του αθέατου τριζόνια μαστορεύαν

τις ετοιμόρροπες σκεπές της ησυχίας

άσπρα κεραμίδια από γαρδένιες.

Κάθισα με την πλάτη γυρισμένη στον γκρεμό

και την ανάπαυλα προς τη μεριά που τον ξεχνάει.

Κ. Παρθένη, παραλιακό τοπίο.

Επάνω μου περιποιητικά κλαδάκια ενός δέντρου

ράντιζαν τα μαλλιά μου με ελαφριάν αναστάτωση

όπως τους υπαγόρευε ο εύοσμος κυματισμός του ανέμου.

Μην κάθεσαι από κάτω, απομακρύνσου

μου φώναξε, είναι πικρός ο ίσκιος

που κάνει η καρυδιά. Τι πείραζε

Κατάπικρος δεν είναι και ο ίσκιος

που κάνει η απομάκρυνση

και δεν πικράθηκε εξαιτίας του η σκια μου;

K. Παρθένη, Τοπίο με τρεις φιγούρες. 1935. Εθνική Πινακοθήκη. Αθήνα.

Κ. Παρθένη, Δειλινό. 1930-1938. Εθνική Πινακοθήκη. Αθήνα.

Κάτω η θάλασσα έδειχνε ν' ασπάζεται

τη σκούρα άποψη της νύχτας

παρά των αστεριών τις σκόρπιες αντιρρήσεις.

Καιγόντουσαν ξερόκλαδα και φύλλα παραδίπλα.

Σαν διάπλατο έλα μύριζε ο καπνός.

Σπίθες εξάπλωναν τραγούδι

…αυτά που καίγονται τα έκαψα όλα

κι αυτά που λέγονται τα είπα όλα.

Περίεργο. Σαν διάπλατο έλα μοσχοβόλαγε

και τούτη η απελεύθερη ηρωίδα καύση.

Κάποιος απ' την ομήγυρη ως φαίνεται δεν είχε καλοακούσει τ' όνομά μου

κι όλο το βράδυ με έλεγε Νίκη.

Νίκη, εις υγείαν Νίκη.

Ε πια τι λες, με τέτοιο όνομα

δεν θα σε κατακτήσω ψέμα;

Tσαγκαράδα

Από την ποιητική συλλογή Η εφηβεία της λήθης (1994)

***

ΠΗΓΗ

***

Η Ποίησις Εντός Μας

3 ώρες · 

Με φόρεσες –σε φόρεσα,

εκλογή μονοφόρι.

Πρώτα απ’ την καλή.

Με γύρισες μετά το μέσα έξω,

είχαν παρατριφτεί οι άκρες και οι μόστρες,

είχαν στραβοστομιάσει κι οι κουμπότρυπες

–θυμίζανε σιωπές ξεχειλωμένες–

απ’ το πολύ το κούμπωνε ξεκούμπωνε

την προφύλαξη, την επιφύλαξη,

τη διαφύλαξη κούμπωνε ξεκούμπωνε

τις ασταθείς των ημερών θερμοκρασίες

στα βαριά της χρονικότητας κλίματα.

Σκιστήκανε κι οι τσέπες,

χώναν εκεί τα ξυραφάκια τους

οι σκέψεις των χεριών.

Πάλι με γύρισες μετά –σε γύρισα

πάλι το έξω μέσα,

σάμπως οι πριν φθορές

να ’χαν στο μεταξύ ξεκουραστεί

και γιάνει,

και μια που το παλιό

δεν έχει πια καλή κι ανάποδη.

Όσο για το πού θα χτυπήσεις

και πού θα χτυπηθείς,

κανένα πρόβλημα.

Ούτε και τούτο έχει πια

όψη κι ανάποδη.

Έχει κι αυτό παλιώσει

–μέσα έξω γυρισμένες

τόσες φορές οι σφαίρες.

Αυτό το καλό έχουν λοιπόν οι παλιατσούρες.

Ενώ αν σε χτυπήσει το καινούριο

σε μαζεύουν με τα κουταλάκια.
.
.

..Κική Δημουλά..
#Ηποίησιςεντόςμαςpost

***

ΠΗΓΗ

***